Dit jaar raakte ik onder de indruk van een erfenis. De erfenis van mijn moeder. Vanuit mijn gedachten daarover, ontstond het verlangen een ode te brengen aan de vrouw die ik nooit echt kende. In de Blauwe Vis ateliers maak ik, met wat zij maakte, een ruimte die je omarmt als een warme deken. Want net als ik volgde zij eindeloos, de eindeloze draad en haar erfenis voelt zachter, dan het leven vooraf. Met haar levenswerk wil ik een stukje wereld kleuren en verzachten, door haar spontane, vrolijke, ogenschijnlijk lukrake patronen laten zien en ervaren waarom wol zo helend werkt. Want weet je, welke toer je ook maakt, het is altijd de juiste weg, de draad leidend of volgend.